"Ξύπνησε" σε έναν κόσμο διαφορετικό, εξωγήινο.
Μια αίσθηση αλλόκοτη -αυτή της τηλεμεταφοράς- τον φόβιζε.
Βρισκόταν μέσα σε κάποιον άλλο -όχι σωματικά, αλλά το πνεύμα του.
Ήταν μια εκπληκτική περίπτωση "κατάληψης".
Ο φόβος, έφευγε σιγά-σιγά μέσω ενεργειών της Δύναμης η οποία τον μετέφερε.
Η ίδια, του έδωσε την αίσθηση οτι δεν υπάρχει λόγος να φοβάται.
Ήταν εκεί, για να δεί κάτι.
Συνειδητοποίησε οτι βρισκόταν σε ένα μικρό ξύλινο γραφείο.
Εμπρός του,υπήρχαν κάποια έγγραφα γραμμένα σε μιά γλώσσα την γραφή της οποίας
δεν κατανοούσε -όπως και τη γλώσσα.
Περιεργάστηκε διάφορα αντικείμενα, τα οποία είχαν ακατανόητη χρησιμότητα.
Εκτός από τα παράξενα μεταλλικά η ξύλινα αντικείμενα
υπήρχαν και μερικά γνώριμα -ένα κέρμα [^] ένα μεταλλικό αντικείμενο
με χαραγμένα γράμματα -μάλλον πρές παπιέ, κάποια μάλλον επίσημα έγγραφα
μεγέθους περίπου Α4 τα οποία είχαν σφραγίδες- και δύο τυπωμένα δερματόδετα βιβλία.
Το πρώτο απο αυτά [όπως και τα έγγραφα], ήταν γραμμένο με χαρακτήρες που θύμιζαν
την αρχαία γραμμική γραφή -τύπου άλφα η τύπου βήτα άγνωστο ποιά-
αλλά σε πολύ σύνθετη έκδοση -πάνω από σαράντα διαφορετικοί χαρακτήρες-
και όλοι τους πολύπλοκοι αλλά χωριστά, οπως και σαν σύνολο έδειχναν σαφώς δομημένοι.
[^]
Όλα, τόσο παράξενα και τόσο πολύπλοκα- η μήπως όχι?
Τεχνολογικά τα αντικείμενα ήταν σαν της Γής του 1985. Ήταν απλώς εξωγήινα.
Αλλά μετά, προσπαθώντας να καταλάβει που βρίσκεται, ένοιωσε "ένοχος".
Φοβόταν, μήπως τον καταλάβουν οι κάτοικοι. Δεν ήξερε τη γλώσσα,
δεν ήξερε και τό πόσο θα παρέμενε "εκεί". Ήταν βέβαιος οτι βρισκόταν
σε άλλον πλανήτη, άλλου Γαλαξία, στο ίδιο όμως Σύμπαν.
Μιά συνεχής ροή πληροφόρησης, ερχόταν από τη Δύναμη.
Σηκώθηκε από το γραφείο, και κοίταξε γύρω του. Αμέσως κινήθηκε
- μάλλον αυτόβουλα- [σαν να χανόταν το εύρος της "κατοχής"]
και αφού προσπέρασε ένα κρεβάτι, πήγε προς κάτι που έμοιαζε
με νιπτήρα-συντριβάνι, αλλά επιτοίχιο.
Ο "άνθρωπος" [εντός του οποίου υπήρχα] -μιά εντυπωσιακή αίσθηση-
πάλευε να διορθώσει μια βλάβη σε ένα παράξενο σύστημα νερού στον τοίχο,
και έδινε την εντύπωση πως ενεργούσε αυτόβουλα
αλλά αυτό ήταν κάτι το οποίο δεν συνέβαινε πάντοτε.
Είχα την αίσθηση -βλέποντας με τα μάτια του- πως και εγώ μπορούσα να τον κινήσω.
Παρατηρώντας το "συντριβάνι -νιπτήρα" είδα πως η ροή του νερού -εντός του-
δεν έδειχνε να υπακούει στους βαρυτικούς νόμους.
Το παράξενο αυτό σύστημα, είχε κάποιες τρύπες απο τις οποίες έβγαινε το νερό -
κάποιες περίπου στο μέσον- άλλες κοντά στη βάση,
και κάποιες οι οποίες μάλλον το απορροφούσαν,
άλλες στη βάση, άλλες στη μέση, και μερικές κοντά στη κορυφή.
Ένοιωσα να με κυριεύουν ορισμένα συναισθήματα, τα οποία είχα την εντύπωση
πως ήταν η προβολή, εκείνων που ένοιωθε ο "άνθρωπος", ο ξενιστής μου.
Ήταν κυρίως το συναίσθημα της αγωνίας, -ενα συναίσθημα τόσο "δικό μου"-
και εκείνη τη στιγμή πίστευα οτι η αιτία ήταν η πίεση του χρόνου
για την αποκατάσταση της "βλάβης" -μια βλάβη που τότε έδειχνε σημαντική.
Στην πραγματικότητα ο "άνθρωπος", δεν κινούνταν με τη θέλησή του
-κάτι που δεν γνώριζα τότε- αλλά μάλλον ενεργούσε επάνω του η Δύναμη.
Αυτή, μου είχε μεταδώσει την αίσθηση ότι έπρεπε να "φτιάξω τη βλάβη".
Ήταν όντως μια εκπληκτική περίπτωση "κατάληψης".
Αλλά εγώ ήμουν ο "κατέχων".
Καθώς "έσβηνε" η επιρροή της Δύναμης από τον άνθρωπο -η οποία τον κινούσε-
προσπάθησα να καταλάβω τι συμβαίνει.
Το σύστημα του νερού, κάτι σαν επιτοίχιος νιπτήρας-συντριβάνι
ήταν κατασκευασμένο μάλλον απο πορσελάνη.
Είχε βάθος μόνο 25 εκατοστά, πλάτος εξήντα και ύψος περίπου ογδόντα,
και στο εσωτερικό του είχε ανάγλυφες καμπύλες οι οποίες φωτίζονταν
από κάποιες πηγές φωτός [κάτι σαν μικρά LED- ένας απαλός φωτισμός]
που βρίσκονταν κάτω από το νερό το οποίο κυλούσε σε άλλα σημεία προς τα πάνω,
γλείφοντας τη πορσελάνη, και σε άλλα προς τα κάτω-
σαν να το ρουφούσε κάποιος αθόρυβος ανεμιστήρας.
Ο ήχος του νερού που κυλούσε, ήταν απόλυτα χαλαρωτικός,
αλλά εγώ -προσπαθώντας να κατανοήσω τι συνέβαινε- ήμουν ακόμα αγχωμένος.
Είδα πως έτρεχε νερό απο διάφορα σημεία εντός της επιτοίχιας "βρύσης"
και το σύστημα ανακύκλωσης του νερού αυτής
...αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω τί είχε χαλάσει.
Υπερνικώντας τον φόβο μου για πιθανή ηλεκτροπληξία,
άγγιξα τις καμπύλες και τα βαθουλώματα του συστήματος, ψάχνοντας για διακόπτες
-η κάτι τέτοιο- με στόχο να σταματήσω την ανεξήγητη "διαρροή" του νερού.
[^][Ολοκλήρωση της περιγραφής του χώρου και των αντικειμένων]
Όταν κατάλαβα πως στη πραγματικότητα δεν υπήρχε πρόβλημα,
κινήθηκα στον χώρο -ένα δωμάτιο 4 επί 7 που έβλεπε έξω μεσω μιάς
μεγάλης βιτρίνας. Στην άκρη της, υπήρχε μια μεγάλη και βαριά κουρτίνα.
[^]
Κοιτώντας έξω -απο ύψος τριών ορόφων- φαινόταν σαν να βρισκόμουν
σε μια πόλη διακοσίων χιλιάδων κατοίκων. Απέναντι απο το δρόμο
στον οποίο δεν πρόσεξα κινήσεις -αλλά σαν να άκουσα οχήματα-
ένα μεγάλο κτίριο υψώνονταν και δεξιά του υπήρχε μια πλακόστρωτη πλατεία,
στην οποία υπήρχε κάτι σαν μαρμάρινο μνημείο, και μερικά είδη δέντρων
χωρίς όμως φύλλα. Ο καιρός ήταν μουντός -ήταν θαλεγε κανείς φθινόπωρο-
ο ουρανός ήταν γεμάτος με σκουρόχρωμα σύννεφα.
Στο βάθος, φαίνονταν κάποια γαλάζια βουνά, και μέχρι τα βουνά αυτά
φαινόταν βλάστηση -λιβάδια κυρίως- και ελάχιστα δέντρα
μακριά στους λόφους αλλά τα λιβάδια αυτά δεν ήταν ακριβώς πράσινα.
Ήταν περίπου πρασινο-μπλέ. Εκστασιασμένος απο την εικόνα,
συνειδητοποίησα ξανά οτι βρισκόμουν εκατομμύρια έτη φωτός μακριά από τη Γή.
Η έκστασή μου αυτή, διακόπηκε απότομα, γιατί από τον δίπλα χώρο
ακουσα ήχους κουζινικών, και αμέσως μετα τους ήχους,
άκουσα μια γυναικεία φωνή, ένα απαλό, αισθησιακό κάλεσμα.
Φοβήθηκα.
Μόλις έκανα να φύγω και ενώ πλησίαζα την έξοδο, το κάλεσμα επαναλήφθηκε-
συνειδητοποίησα ότι ήταν πίσω μου και μέ έβλεπε...
Γύρισα και την είδα- δεν ήταν όμορφη για τα ανθρώπινα δεδομένα
γιατί στο πρόσωπο υπήρχαν κάποιες διαφορές. Το σώμα της όμως ήταν ωραίο,
ήταν θά'λεγα είκοσι πέντε χρονών.
Με χαρούμενη διάθεση -προς έκπληξή μου- ήρθε χορεύοντας σχεδόν,
και με αγκάλιασε με θέρμη, το άγγιγμά της ήταν τέτοιο, που με έκανε να νοιώσω
όπως θα ένοιωθε ο κάθε άντρας με την αγαπημένη του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.